|
وبلاگ اختصاصی محمد مهدی زاده پاریزی درباره وبلاگ  به وبلاگ من خوش آمدید نويسندگان سه شنبه 2 اسفند 1390برچسب:, :: 22:59 :: نويسنده : محمد مهدی زاده پاریزی
در این بین شاخص های مختلفی وجود دارد كه می تواند امنیت یك كشور را از طرف اقوام موجود در آن مورد تهدید قرار دهد. از جمله این شاخص می توان به میزان مشروعیت نظام در نزد اقوام گوناگون، میزان توجه دولت به جلب مشاركت اقوام در مسائل سیاسی و مدیریتی كشور، میزان پیوند تاریخی مشترك اقوام با همسایگان یا قدرت های خارجی دیگر، میزان انسجام درونی یك قوم، چگونگی توزیع و تركیب جمعیتی اقوام و سرانجام موقعیت جغرافیایی و پراكندگی یك قوم اشاره كرد.وجود پتانسیل بالای منازعات فرقه ای در محیط امنیتی جمهوری اسلامی ایران از مهمترین مولفه هایی است که میتواند تهدیدهایی را برای نهادینه سازی وحدت و انسجام ملی به وجود آورد. ملت ایران از اقوام زبانی و مذهبی متنوعی تشكیل شده است كه در سراسر كشور پراكنده و هركدام در منطقه ای خاص سكونت دارند. همه این قومیتها خود را ایرانی می دانند؛ واین مسئله، باعث می شود تا از برنامه ها و قوانین دولت مركزی حمایت و اطاعت كنند.اكثر قومیتهای زبانی و مذهبی در نقاط مرزی سكونت دارند و تداوم قومی آنان به كشورهای همسایه كشیده شده است. احساس گریز از مركز كه در قومیت ها دیده می شود، به طور معمول آن ها را به سوی جدایی طلبی یا خودمختاری سوق می دهد. نمونه هایی از این نوع تهدیدها را می توان در بروز تفكرات تجزیه طلبانه در برخی گروه های معاند در كردستان، آذربایجان، خوزستان و... مشاهده كرد. «در جنوب غربی قومیت عرب، اكثریت جمعیت استان خوزستان را تشكیل می دهد. این استان از لحاظ موقعیت جغرافیایی و استراتژیكی ،یكی از نقاط حساس كشور و شاید همپایه پایتخت محسوب می گردد.سابقه تاریخی آن حكایت از طمع بیگانگان، همسایه ها و گروههای مخالف دولت مركزی دارد.در غرب كشور كه هم مرز عراق و بخشی از تركیه است قومیت كرد ساكن می باشد.كه سابقه منازعه خیز بودن آن همواره كشور را متحمل هزینه هایی نموده است.قومیت آذری در شمال غربی سابقه پر فراز و نشیبی در معادلات سیاسی كشور داشته است و از لحاظ جغرافیایی هم مرز كشورهای آذرباییجان و تركیه می باشد و خطر پان تركیسم كه خود خاستگاه خارجی دارد را بدنبال دارد. در شرق و جنوب شرقی، قومیت زبانی بلوچ ساكن است و با استان بلوچستان پاكستان هم مرز است.كه از لحاظ مذهبی دارای گزایش سنی بوده و محل فعالیت گروههای افراطی و منحرف مذهبی از جمله وهابیت است. این منطقه نیز سابقه منازعه قومی دارد»[1].
اقلیت های دینی كم و بیش، وضعیتی شبیه اقلیت های قومی دارند، با این تفاوت كه آن ها بیشتر ایدئولوژی رژیم حاكم و نه تمامیت ارضی آن را در معرض خطر قرار می دهند. گاهی به خاطر حاكمیت مذهب بر یك قوم، یا وضعیت ویژه جغرافیایی، یك اقلیت دینی علاوه بر ایدئولوژی، ارزش ها و اهداف دیگری مانند تمامیت ارضی یا حاكمیت را نیز به مخاطره می اندازد. به عنوان مثال سركرده گروهك جنداله، عبدالمالك ریگی، هواداران و نیروهای خود را از بین اهل تسنن بلوچ انتخاب می كرد.
مرزهای ایران كه مانند بسیاری از كشورهای منطقه، با روش استعماری و برای تفرقه بین اقوام و ملل، جهت دستیابی به اهداف امپریالیستی، مشخص شده اند، به گونه ای می باشند كه هریك از اقوام ساكن در مناطق مرزی، خواهان خودمختاری، استقلال و جدایی طلبی و یا اتصال به نیمه دیگر خود در آن سوی مرزها هستند. بعضی از این جدایی طلبی ها در نتیجه تحریك این اقوام از سوی دشمنان یا مخالفان نظام صورت می گیرد. «این نگرانی جدی وجود دارد که در مناطق شرقی این گونه تحرکات قومی – مذهبی با طالبان و القاعده پیوندهایی داشته باشند و از مناسبات قومی و قبیله‌ای با بلوچ‌ها و پشتون‌های پاکستان و افغانستان تأثیر پذیرند. نفوذ عوامل القاعده در جنبش‌های قومی میتواند به تبانی گروههای تروریستی، شبکه‌های جنایی سازمان یافته، احزاب ناسیونالیستی افراطی، بنیادگرایی دینی و غیره بینجامد و به تدریج جبهه‌ای سیاسی – نظامی برای جمهوری اسلامی ایران در استان‌های مجاور مرزهای شرقی باز کند».[2]
به نظر می رسد در جمهوری اسلامی ایران وجود چند قطب قومیتی و ناسیونالیسم مرتبط با آن، همراه با گسست مذهبی و وجود تحریكات بیگانگان می تواند خطر آفرین باشد. در نتیجه تضمین امنیت ملی به عنوان مهمترین شاخصه حكومت جمهوری اسلامی ایران در اینجا نمایان می شود و جلوگیری از تبدیل مشكلات قومی ـ مذهبی و ادعای ناسیونالیسم قومی به چالش و در نهایت بحران انسجام درونی ضرورت پیدا میكند. « تكثر قومی ـ مذهبی از شاخصه های بافت جمعیتی ایران است و دشمنان نظام اسلامی، با آگاهی از این ویژگی و بهره برداری هدفمند ازابزارهای جنگ روانی، همسو با گسترش تهدیدهای برون مرزی، برنامه ریزی می كنند تا ناسیونالیسم قومی و حمایت مادی ـ معنوی خزنده از جریان های افراطی وهابیت و سلفی گری را نیز در جهت گسترش اختلاف میان شیعیان و سنی های داخلی و منطقه ای افزایش دهند كه در صورت عدم تبیین یك راهكار یا راهبرد مناسب، می تواند وحدت، همبستگی و انسجام ملی را با چالش روبرو كرده و تهدیدهای نوینی را علیه امنیت ملی ایران به وجودآورد».[3]
1-احمدي، حميد . قوميت و قوم گرايي در ايران از افسانه تا واقعيت، تهران؛ نشرني،. ، 1378 ،ص87
2- پیشگاه هادیان، حمید.امنیت مرزهای شرقی ایران، اردیبهشت1385
3- احمدی، حمید. قومیت و قوم گرایی در ایران از افسانه تا واقعیت، تهران؛ نشرنی،.، 1378،ص87
نظرات شما عزیزان: پيوندها
|
|||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
